Make-up artist Xiu Yun Yu verzorgde niet alleen de make-up van de deelnemers van Project Monolid, ze vroeg hen ook wat ze van hun ogen vinden en hoe zij tegenover bepaalde schoonheidsidealen staan. Hier vind je het verhaal van Yoshiko Kikawa.
For English, please click here
‘Sinds mijn vijfde heb ik het grootste deel van mijn leven als Japanner in Japan doorgebracht. Mijn klasgenoten op de basisschool pestten me: “Je ogen zijn lelijk, kijk me niet aan!”, dus ik probeerde mijn ogen af te wenden en naar beneden te kijken, waardoor ik geleidelijk vergat hoe ik omhoog moest kijken en mijn ogen op natuurlijke wijze volledig moest openen. Het is zo’n onzin dat Japanners hun eigen monolid ogen ridiculiseren en beschamen.
Mijn familie zei nooit iets over mijn ogen terwijl ik opgroeide, maar ze waren ook niet bepaald positief over het karakter van hun dochter, zoals dat vaak gebeurt in Japan.
Tot ik begin twintig was, had ik moeite om in spiegels naar mijn eigen gezicht te kijken en gefotografeerd te worden met mijn ogen open. Ik weet niet zeker hoe het me gelukt is om mijn eigen make-up te doen, terwijl ik niet wist hoe de balans van mijn hele gezicht in elkaar steekt. Ik keek alleen naar elk individueel onderdeel.
Later in mijn dertiger jaren verhuisde ik naar Nederland, en veranderde mijn monolid verhaal bij toeval. Op een dag genoot ik van het kijken naar de indrukwekkende schepen bij Scheveningen en toen ik naar huis fietste, realiseerde ik me dat ik dit uitzicht driedimensionaal kan zien, dat ik mijn ogen kon openen zoals ik dat als baby kon doen. Op die manier was het een stuk makkelijker fietsen!
“Doordat ik in Nederland woon zijn mijn ogen letterlijk geopend en is mijn zelfvertrouwen versterkt.”
Sinds ik hier woon, probeer ik mijn ogen beter te openen, omdat het de Europese cultuur is om tijdens een gesprek de ogen open te houden en elkaar in de ogen te kijken, terwijl dat in Japan juist niet het geval is. Doordat ik in Nederland woon zijn mijn ogen letterlijk geopend en is mijn zelfvertrouwen versterkt.
Als het gaat om racisme, stereotypering, het Aziatische schoonheidsideaal en het westerse, hoop ik dat mensen niet meer zien dat wij, Aziatische vrouwen, onderdanig of gehoorzaam zijn. Aziatische vrouwen zijn vrij van schaamte over hun eigen gezicht en monolid ogen.’
—
Make-up artist Xiu Yun Yu not only did the make-up of the participants of Project Monolid, she also asked them what they think of their eyes and how they view certain beauty standards. Here you can find the story of Yoshiko Kikawa.
‘Since I was five years old, I spent most of my lifetime in Japan as a Japanese. My elementary school classmates bullied me, “Your eyes are ugly, don’t look at me!”, so I tried to keep my eyes away and down from them and gradually forgot how to look up and fully open my eyes naturally. It’s such nonsense that Japanese people bully and shame their own monolid eyes.
Growing up in my family, I think they didn’t clearly say anything about my eyes, but they were not fairly positive about their daughter’s own nature either, as it often happens in Japan.
Until in my early twenties, I had difficulties looking at my own face in mirrors and being photographed with my eyes open. I’m not sure how I’ve managed to do makeup on myself in those days, when I certainly didn’t know how to see the balance of my whole face. I was only looking at each part when I did my makeup.
Later in my thirties, I moved to the Netherlands, and it changed my monolid story co-incidentally. One day I enjoyed looking at beautiful big ships at Scheveningen and when I was cycling home, I realized that I can see this view three dimensional. In a wider range than I knew, clearly, opening my eyes in the way I could do as an infant. It was quite easier to cycle in that way!
“Living in the Netherlands has literally opened my eyes and strengthened my confidence.”
After having started living here, I tried to open my eyes better because it’s European culture to keep their eyes open and look in each other’s eyes when you are talking to someone, while on the contrary in Japan this isn’t the case. Living in the Netherlands has literally opened my eyes and strengthened my confidence.
When it comes to racism, stereotyping and Asian and western beauty standards, I hope that people stop seeing us Asian women being submissive or obedient. Asian women are free from shaming their own faces and monolid eyes.’
