Make-up artist Xiu Yun Yu verzorgde niet alleen de make-up van de deelnemers van Project Monolid, ze vroeg hen ook wat ze van hun ogen vinden en hoe zij tegenover bepaalde schoonheidsidealen staan. Hier vind je het verhaal van Manon Noordenbos.
For English, please click here
‘Ik kan mij niet specifiek herinneren dat ik mij niet bewust was van mijn ogen. Mijn ouders hebben mij geleerd om altijd trots te zijn op wie je bent. Ik worstel met mijn ogen wanneer ik een beauty-tutorial volg. Ik kan de make-up op mijn ogen dan nooit goed zien, omdat ik niet zoveel ooglid heb.
Toen ik jonger was, lachten sommige van mijn vrienden mij uit, maar daar reageerde ik nooit op, ik dacht dat dit normaal was. Nu ik ouder ben, vind ik de reacties van sommige mensen ongepast. Ik werd nooit gepest op school. Soms zeiden kinderen wel dingen over mij en werd hierom gelachen, bijvoorbeeld: “Je eet toch honden?” of “Kun je door die ogen wel goed kijken?”, maar er was nooit iets dat me niet minder trots kon maken op wie ik ben.
“Ik ben altijd heel trots geweest op wie ik ben.”
Nu ik ouder ben, reageer ik wel op de opmerkingen die sommige van mijn vrienden zeggen, want als ze echt mijn vrienden zijn, moeten ze leren begrijpen dat sommige woorden pijn doen. Ik verwacht niet dat mensen van tevoren weten wat ik wel of niet fijn vind, maar door te reageren op bepaalde opmerkingen kan ik mensen leren dat sommige dingen beter niet hardop uitgesproken moeten worden. Iedereen heeft een andere manier van denken en een bepaald geloof in wat goed of fout is. Je kunt mensen niet dwingen om te stoppen met discrimineren; ik denk niet dat dat de juiste optie is. Ik denk dat je iedereen kunt leren om met verschillende mensen om te gaan en dat je iedereen dit huidige probleem kan laten begrijpen.
Ik ben altijd heel trots geweest op wie ik ben. Toen ik jonger was en er opmerkingen over mij werden gemaakt, moest ik gewoon lachen. Want wat moest ik anders doen, medelijden met mezelf hebben? Nee, ik heb het beste uit elke situatie gehaald en nu doe ik hetzelfde. Ik zal nooit veranderen, dus ik kan net zo goed wennen aan het feit dat dit is wie ik ben, en weet je wat, ik ben twee verschillende mensen. Ik ben mijn vader en mijn moeder, twee slimme en geweldige ouders die vijftig procent van mij hebben gemaakt. De andere vijftig procent heb ik gaandeweg gecreëerd. En beter nog, ik probeer er nog steeds achter te komen wie ik ben.’
—
Make-up artist Xiu Yun Yu not only did the make-up of the participants of Project Monolid, she also asked them what they think of their eyes and how they view certain beauty standards. Here you can find the story of Manon Noordenbos.
‘I didn’t have a specific time when I was self-conscious about my eyes, my parents raised me to always be proud of who I am. My struggle with my eyes is that whenever I follow a beauty tutorial, I could never see the eye make-up, because I don’t have that much eyelid to show.
When I was younger some of my friends would make fun of me, but I never reacted on that, I thought this was normal. Now that I’m older I find some people’s reactions inappropriate. I was never bullied in school. Sometimes kids would say things about me and laugh, for example: ‘You eat dogs, right?’ or ‘Can you even see through those eyes?’, but there was never something that could not make me less proud of who I am.
“I’ve always been really proud of who I am.”
Now that I am older, I do react to the comments some of my friends say, because if they are truly my friends, they could learn to understand that some words hurt. I don’t expect that people, in advance, know what I like or dislike, but if you speak up about the fact that some comments are better left being thought than to be said out loud, they could learn that some things are not worth saying. Racism is something that cannot be changed in one day. Everybody has a different way of thinking and a different belief of what is right or wrong. You cannot push people to stop discriminating, I don’t think that that is the right option. I think that you can teach people to live with different humans and make people understand the problem that is here today.
I’ve always been really proud of who I am. When I was younger and some comments about me were made, I just laughed. Because what else was I about to do, feel sorry for myself? No, I made the best out of every situation and now I do the same thing. I am never going to change, so I might as well get used to the fact that this is me, and you know what, I am two different people. I am my father and my mother, two bright and magnificent parents who made fifty percent of me. I created the other fifty percent along the way. And better yet, I’m still trying to figure out who I am.’
