Make-up artist Xiu Yun Yu verzorgde niet alleen de make-up van de deelnemers van Project Monolid, ze vroeg hen ook wat ze van hun ogen vinden en hoe zij tegenover bepaalde schoonheidsidealen staan. Hier vind je het verhaal van Bo Taoyong Clavaux.
For English, please click here
‘Op mijn basisschool waren mijn oudere zus, die ook uit China is geadopteerd, en ik twee van de drie kinderen van Aziatische afkomst. Bijna alle andere kinderen waren wit en Nederlands, op een paar uitzonderingen na. Ik kan mij herinneren, dat vanaf het moment dat we naar school gingen, we door andere kinderen werden aangestaard. Mijn eigen vrienden vroegen me of ik veel kon zien met mijn ‘smalle’ ogen. Ze knepen hun eigen ogen tot spleetjes of raakten de mijne aan om ze meer open te spreiden.
Ik heb nooit een hekel aan mijn monolid ogen gehad, en toch experimenteerde ik met tape om dubbele oogleden te creëren, omdat een Chinese vriend dit aan mij introduceerde. Ik was toen veertien en wist niet dat het bestond. Sinds die dag weet ik hoe het eruit ziet als ik ooit in mijn leven dubbele oogleden zou hebben, maar ik ben het niet. Mijn ogen maken deel uit van wie ik ben, net als andere ‘imperfecties’, moedervlekken en littekens.
“Het is geen schande is om niet als het westerse schoonheidsideaal eruit te zien.”
Regelmatig krijg ik de vraag “waar kom je echt vandaan?”. Een veelgehoorde vraag voor niet-witte Nederlanders. Ik erger mij er nog steeds aan, maar niet meer zo veel als vroeger. Af en toe beantwoord ik hun vraag. Mensen proberen mijn afkomst te “raden”, stellen vragen over mijn “echte ouders” en proberen me “dankbaar” te laten voelen. Het komt allemaal neer op mijn huidskleur en uiterlijk, maar in ieder geval “ben ik hun favoriete Chinese persoon”, alhoewel ik meestal de enige persoon van Chinese afkomst ben die zij kennen.
Het is geen schande is om niet als het westerse schoonheidsideaal eruit te zien. Er is altijd wel iets waar mensen je om zullen haten, zelfs als je aan dit ideaal voldoet. Je wordt altijd gezien als een outcast door iedereen die niet op jou lijkt. En soms zelfs ook door degenen die wel op jou lijken. Wanneer beseffen we dat meningen subjectief zijn? Zelfs die van ons kunnen van tijd tot tijd veranderen. Misschien willen anderen op een gegeven moment op ons lijken. En als ze dat doen, omdat we natuurlijk geweldig zijn, moeten we ons afvragen waarom we ooit ons uiterlijk wilden veranderen.’
—
Make-up artist Xiu Yun Yu not only did the make-up of the participants of Project Monolid, she also asked them what they think of their eyes and how they view certain beauty standards. Here you can find the story of Bo Taoyong Clavaux.
‘At kindergarten, my older sister, who is also adopted from China, and I were two of the three children from Asian heritage. Almost all of the other kids were white and Dutch, a few exceptions left. As I can remember, since the moment we went to school, children would stare at us.
My own friends asked me if I could see as much as they could with my ‘narrow’ eyes, they narrowed their own eyes or touched mine to spread them more open.
I never hated my monolids, but still, I tried double eyelid tape because a Chinese friend introduced it to me. I was fourteen at the time and didn’t know the existence of it. Since that day I know what it looks like if I were to have double eyelids at one point of my life. And it is not me, my eyes are part of who I am, just as other ‘imperfections’, birthmarks and scars.
“There is no shame in looking outside of the western beauty standards.”
I regularly get asked “where I’m really from”. A common question every person of colour gets in the Netherlands, or wherever. It still bothers me, but not as much as it used to. Now and then I return their question. People try to “guess” my heritage, ask questions about my “real parents” and try to make me feel “grateful”. It all comes down to my skin colour and appearance, but at least “I am their favourite Chinese person”, although I am the only person with Chinese heritage they know.
There is no shame in looking outside of the western beauty standards. There is always something people will hate you for, even if you do live up to them. You will always be seen as an outcast by everyone who doesn’t look like you. And even then, by the ones who do. When do we realise that opinions are subjective? Even our own can change from time to time. Maybe, at some point, they would like to look like us. And when they do, because we are awesome, we would be asking ourselves why we ever wanted to change our appearance in the first place.’
