Make-up artist Xiu Yun Yu verzorgde niet alleen de make-up van de deelnemers van Project Monolid, ze vroeg hen ook wat ze van hun ogen vinden en hoe zij tegenover bepaalde schoonheidsidealen staan. Hier vind je het verhaal van June Tan.
For English, please click here
‘Ik ben me altijd, en nu nog steeds, bewust geweest van de vorm van mijn ogen. Vooral in mijn tienerjaren keek ik naar de foto’s die ik samen met vrienden maakte en controleer of ik mijn ogen wijd genoeg open had om ze zichtbaar te maken. Ik geloofde dat ik er mooier en sympathieker uit zou zien als ik grote ogen had, net als westerse mensen.
Voorheen zette ik geen stap buiten de deur, tenzij ik een dikke eyeliner droeg om mijn ogen te benadrukken. Als ik naar evenementen zoals feestjes en verjaardagen ging, zorgde ik er altijd voor dat ik nepwimpers opzette. Nepwimpers openden niet alleen mijn ogen door de lange wimpers, het veranderde ook mijn monolid ogen in dubbele oogleden. Bij mijn Aziatische vrienden was het volledig genormaliseerd om nepwimpers te dragen. Toen ik geen valse wimpers opdeed, voelde ik me onzeker en buitengesloten.
“Ik geloofde dat ik er mooier en sympathieker uit zag als ik grote ogen had, net als westerse mensen.”
Omdat ik monolid ogen heb en een Aziatisch uiterlijk heb, heb ik met racisme te maken gehad. De meest voorkomende vorm van racisme was dat willekeurige mensen spottend “ni hao”, “babi pangang” of “chink” naar me schreeuwden. Toen ik jonger was, vertelde ik ze dat ik niet eens Chinees ben. Later leerde ik die mensen gewoon te negeren, maar na een tijdje inspireerde mijn zus me om iets te zeggen, omdat mensen moeten weten dat het niet oké is om zomaar “ni hao”, “babi pangang” of “chink” te roepen naar mensen met een Aziatisch uiterlijk.
Toen Covid-19 zich vooral in China voordeed, voelde het alsof er in het openbaar op me neergekeken werd omdat ik een Aziatisch uiterlijk heb. Toen ik bijvoorbeeld met het openbaar vervoer reisde, durfde ik niet eens te hoesten en keek ik weg van mensen.
Tot mijn verbazing leidde de intelligente lockdown ertoe dat ik mijn natuurlijke uiterlijk en mijn monolid ogen meer accepteerde. Gedurende deze tijd ging ik niet naar buiten en droeg ik geen make-up. Daardoor begon ik mijn natuurlijke ik te zien in de spiegel en mezelf meer te accepteren. Het zien van de eerste paar foto’s van Xiu Yun moedigde me aan om van mijn ogen te houden en er trots op te zijn. Ik wil deel uitmaken van dit project, omdat elke persoon met monolid ogen mooi is. Ik wil deze mensen aanmoedigen om meer van zichzelf te houden en zichzelf te accepteren.’
—
Make-up artist Xiu Yun Yu not only did the make-up of the participants of Project Monolid, she also asked them what they think of their eyes and how they view certain beauty standards. Here you can find the story of June Tan.
‘I have always been and still am conscious of my eye shape. Especially in my teenage years, I would look at the pictures taken together with friends and check if I had opened up my eyes wide enough to make them visible. I believed that having large eyes just like western people would make me look prettier and more likable.
In my day-to-day life I would not take a step out of the door, unless I was wearing thick eyeliner to emphasize my eyes. When going to events such as parties and birthdays, I would always make sure to put on fake lashes. Fake lashes not only opened up my eyes due to the long lashes, it also turned my monolids into double eyelids. Among my Asian friends it was completely normalized to wear fake lashes. When I didn’t put on false lashes, it made me feel insecure and left out.
“I believed that having large eyes just like western people would make me look prettier and more likeable.”
Due to having monolids and an Asian appearance, I dealt with racism. The most frequent form of racism was random people mockingly shouting ‘ni hao’, ‘babi pangang’ or ‘chink’ at me. When I was younger, I would tell them that I’m not even Chinese. Later on, I learned to just ignore those people. However, after some time my sister inspired me to speak up, because people should know that it’s not okay to just shout ‘ni hao’, ‘babi pangang’ or ‘chink’ at Asian looking people.
When Covid-19 mainly occurred in China, I felt looked down upon in public due to having an Asian appearance. When I traveled by public transport for example I didn’t even dare to cough, and I would look away from people.
To my surprise the intelligent lockdown led to me accepting my natural appearance and my monolids more. It was during this time that I would not go out and would not wear makeup. Therefore, when looking at myself in the mirror, I started to see the natural me and accept myself more. Seeing the first couple of pictures of Xiu Yun encouraged me to love my eyes and be proud of them. I want to be a part of this project, because each person with monolids is beautiful. I want to help encourage people with monolids to love and accept themselves more.’
