Wat is het probleem met een modelminderheid? Die vraag krijg ik vaak gesteld.
Het is toch juist mooi dat ‘jullie’ goed geïntegreerd zijn, geen ophef maken en dezelfde humor hebben? Hoe vaak hoor je: ‘Ach joh, is maar om te lachen’, als weer een ‘dom grapje’ de revue passeert? Een tekening, een opmerking, een ‘sneer’.
Bij Chinezen kunnen we dat wel maken, toch? Jullie kunnen er wel tegen.
Verschillende mensen stuurden mij bij aanvang van de Olympische Spelen in Parijs het volgende NOS-nieuwsbericht door dat een perfect voorbeeld is van hoe schadelijk dit hardnekkige modelminderheidsgeloof is: ‘Kamminga zwemt tegen “dubieuze” Chinezen: “Had altijd mijn vraagtekens bij hen.”’
In het artikel valt te lezen dat Mark Faber, de trainer van schoolslagzwemmer Arno Kamminga, uit principe geen foeyonghai of babi pangang meer eet. Sterker nog: hij komt geen Chinees restaurant meer binnen. Zo is de openingsalinea.
Hoe kan het dat er op de redactie geen alarmbellen afgaan bij dit soort teksten?
